Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ: ΓΚΑΤΣΟΣ & ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ

Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 (1976), δημιουργήθηκε ένας κύκλος τραγουδιών Τα Παράλογα. Πρόκειται για τραγούδια που «γεννήθηκαν» σε μια εποχή που η Ελλάδα άλλαζε ραγδαία, καθώς εισέπραττε σε χρήμα την τουριστική ανάπτυξη, ξεπουλώντας την ψυχή του πολιτισμού της στο καταναλωτικό όνειρο. Παράλληλα, ένα άλλο όνειρο, αυτό για ένα σπιτάκι στην πόλη ή κι ένα δεύτερο –γιατί όχι;– στη θάλασσα αποτελούσε παραγωγικό κίνητρο για τον Νεοέλληνα. Μέσα στον όλεθρο του μπετόν, ο Νίκος Γκάτσος ανησυχεί, θορυβείται και επιχειρεί να προβάλλει το μέλλον. Στο τραγούδι «Ο εφιάλτης της Περσεφόνης» με μουσική Μάνου Χατζιδάκι ο ποιητής βάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το θέμα του περιβάλλοντος και της οικολογικής καταστροφής και εκπέμπει SOS, ενώ, την ίδια ώρα, διαμηνύει πως υπάρχει κι άλλος δρόμος.

Εντούτοις, τα τραγούδια, η μουσική, ο λόγος, οι εικόνες, τα ζωγραφικά μοτίβα, η ποίηση δεν έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τον κόσμο. Αν είχαν σίγουρα τα πράγματα θα ήταν γύρω μας διαφορετικά. Ο πολιτισμός είναι μια προσπάθεια παρέμβασης στα ζωώδη ένστικτα των ανθρώπων, όπως είναι η δίψα για εξουσία και η αυτοσυντήρηση, όμως, προφανώς, η ανθρωπότητα βρίσκεται ακόμη σε νηπιακή ηλικία. Μέχρι την ενηλικίωση της, ας μείνουμε με την ικανοποίηση ότι ένας ποιητής κι ένας συνθέτης έβαλαν στην ελληνική κοινωνία για πρώτη φορά το ζήτημα της καταστροφής του περιβάλλοντος. Και το έκαναν με τρόπο καλλιτεχνικό που το μήνυμα τους να είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ.